Christina in het spoor van Ikigai
Waar hou je van?
Ik hou van poëzie. Ik hou van ontroering. Ik hou van die momenten waarop mensen elkaar écht raken. Met een woord, een blik, een verhaal.
Ik hou van de zee. Van haar diepte en verte die je vraagt om diep te zoeken en ver te reiken. Van haar komen en gaan, gaan en altijd weer terugkomen. Dat stelt me gerust.
Ik hou ervan om te dwalen in een stad die ik niet ken. Om af en toe te verdwalen. Ik hou ervan om ook mijn gedachten te laten dwalen. En ze dan langzaam thuis voelen komen, in een zin, een idee, een project.
Ik hou van de zon, ik hou van licht, ik hou van lachen en van rust.
Ik hou van vriendelijkheid en zacht.
Ik hou ervan om de schoonheid, de essentie, het vuur in mensen te zoeken en te tonen.
Waar ben je goed in?
De schoonheid, de essentie, het vuur dat brandt in mensen zoeken en tonen, daar ben ik wel goed in. Ik doe dit met stem en pen.
Ik kan goed luisteren en de essentie uit een persoon of een verhaal distilleren. Datgene waar het echt over gaat, of zou moeten gaan.
Ik kan goed genieten van rust, van licht, van mensen en van woorden.
Ik ben best wel goed in het volgen van mijn ziel, of mijn Ziel in de Duitse betekenis van het woord, mijn doel in het leven, mijn ikigai. Ik denk dat ik ook goed kan luisteren naar mezelf.
Wat heeft de wereld nodig?
Menselijkheid, vreugde, warmte, compassie, dat heeft de wereld nodig. Licht en liefde. Een duidelijk besef ook van waar het écht over gaat in het leven.
We kunnen elkaar dat leren. We moeten elkaar een blauwdruk van het leven geven. De Aboriginals in Australië leren hun kinderen een lied, vertelde Stef Bos me ooit, en wanneer ze voor het eerst hun dorp verlaten, zijn de tekst en het ritme van dat lied precies de omgeving waar ze door stappen. “Grote boom, grote boom. Kleine berg, kleine berg.” De omgeving is vastgelegd in dat lied, het lied is een blauwdruk. Dat zorgt voor herkenning. Als je uit je dorp vertrekt, dan moet je de schoonheid van die berg nog willen zien, en je kan nog altijd tegen die boom te pletter lopen, maar je weet wel dat hij er is. Het is alsof ze kruimeltjes strooien voor elkaar om niet verloren te lopen. Dat.
Welke meerwaarde haal jij uit wat je doet?
Ik heb het gevoel dat ik doe waar ik van hou, waar ik goed in ben en waar de wereld voordeel bij heeft. Ik deed dat vroeger bij de radio, ik deed het even in de politiek, ik doe het wanneer ik luister naar mensen en hun verhalen doorgeef. Dat geeft voldoening. Dat voelt als thuiskomen in mezelf. Wat niet wil zeggen dat het nooit lastig is. Ik heb mijn demonen waar ik mee vecht: angst, soms heel irrationeel en onvoorspelbaar. Frustratie en onzekerheid, een middelgrote nood aan bevestiging. Het is elke dag zoeken en bijsturen, twijfelen en doorgaan. Middelen zoeken om dat hartsverlangen in de wereld te zetten, en er hopelijk ook financieel wel bij te varen. Het is soms lastig. Maar het is goed. In essentie is het goed. Dat besef is van heel grote waarde.
Waar sta jij voor op ’s ochtends?
Ik sta op om graag te zien en om graag gezien te worden.
Ik sta op om te raken en om geraakt worden.
Ik sta op om te luisteren en om gehoord te worden.
Ik sta op om de essentie van de mens en van de wereld - en die ìs goed, dat geloof ik vast - om die essentie te zien en te tonen. Om anderen te helpen kijken en luisteren naar die essentie.
Als ik met mijn stem en pen anderen kan helpen hun eigen stem te vinden en te laten horen, heeft mijn leven zin.
Ik ben stem & pen. Na een paar zinvolle jaren achter de microfoon bij Radio 1 (VRT) loop ik mijn eigen weg. Mijn ikigai is raken, luisteren, infospireren en zo anderen helpen hun eigen stem te vinden. Ik kwam hier om te zoeken, en dat je meezoekt met mij.
Ik hou van poëzie. Ik hou van ontroering. Ik hou van die momenten waarop mensen elkaar écht raken. Met een woord, een blik, een verhaal.
Ik hou van de zee. Van haar diepte en verte die je vraagt om diep te zoeken en ver te reiken. Van haar komen en gaan, gaan en altijd weer terugkomen. Dat stelt me gerust.
Ik hou ervan om te dwalen in een stad die ik niet ken. Om af en toe te verdwalen. Ik hou ervan om ook mijn gedachten te laten dwalen. En ze dan langzaam thuis voelen komen, in een zin, een idee, een project.
Ik hou van de zon, ik hou van licht, ik hou van lachen en van rust.
Ik hou van vriendelijkheid en zacht.
Ik hou ervan om de schoonheid, de essentie, het vuur in mensen te zoeken en te tonen.
Waar ben je goed in?
De schoonheid, de essentie, het vuur dat brandt in mensen zoeken en tonen, daar ben ik wel goed in. Ik doe dit met stem en pen.
Ik kan goed luisteren en de essentie uit een persoon of een verhaal distilleren. Datgene waar het echt over gaat, of zou moeten gaan.
Ik kan goed genieten van rust, van licht, van mensen en van woorden.
Ik ben best wel goed in het volgen van mijn ziel, of mijn Ziel in de Duitse betekenis van het woord, mijn doel in het leven, mijn ikigai. Ik denk dat ik ook goed kan luisteren naar mezelf.
Wat heeft de wereld nodig?
Menselijkheid, vreugde, warmte, compassie, dat heeft de wereld nodig. Licht en liefde. Een duidelijk besef ook van waar het écht over gaat in het leven.
We kunnen elkaar dat leren. We moeten elkaar een blauwdruk van het leven geven. De Aboriginals in Australië leren hun kinderen een lied, vertelde Stef Bos me ooit, en wanneer ze voor het eerst hun dorp verlaten, zijn de tekst en het ritme van dat lied precies de omgeving waar ze door stappen. “Grote boom, grote boom. Kleine berg, kleine berg.” De omgeving is vastgelegd in dat lied, het lied is een blauwdruk. Dat zorgt voor herkenning. Als je uit je dorp vertrekt, dan moet je de schoonheid van die berg nog willen zien, en je kan nog altijd tegen die boom te pletter lopen, maar je weet wel dat hij er is. Het is alsof ze kruimeltjes strooien voor elkaar om niet verloren te lopen. Dat.
Welke meerwaarde haal jij uit wat je doet?
Ik heb het gevoel dat ik doe waar ik van hou, waar ik goed in ben en waar de wereld voordeel bij heeft. Ik deed dat vroeger bij de radio, ik deed het even in de politiek, ik doe het wanneer ik luister naar mensen en hun verhalen doorgeef. Dat geeft voldoening. Dat voelt als thuiskomen in mezelf. Wat niet wil zeggen dat het nooit lastig is. Ik heb mijn demonen waar ik mee vecht: angst, soms heel irrationeel en onvoorspelbaar. Frustratie en onzekerheid, een middelgrote nood aan bevestiging. Het is elke dag zoeken en bijsturen, twijfelen en doorgaan. Middelen zoeken om dat hartsverlangen in de wereld te zetten, en er hopelijk ook financieel wel bij te varen. Het is soms lastig. Maar het is goed. In essentie is het goed. Dat besef is van heel grote waarde.
Waar sta jij voor op ’s ochtends?
Ik sta op om graag te zien en om graag gezien te worden.
Ik sta op om te raken en om geraakt worden.
Ik sta op om te luisteren en om gehoord te worden.
Ik sta op om de essentie van de mens en van de wereld - en die ìs goed, dat geloof ik vast - om die essentie te zien en te tonen. Om anderen te helpen kijken en luisteren naar die essentie.
Als ik met mijn stem en pen anderen kan helpen hun eigen stem te vinden en te laten horen, heeft mijn leven zin.
Ik ben stem & pen. Na een paar zinvolle jaren achter de microfoon bij Radio 1 (VRT) loop ik mijn eigen weg. Mijn ikigai is raken, luisteren, infospireren en zo anderen helpen hun eigen stem te vinden. Ik kwam hier om te zoeken, en dat je meezoekt met mij.